Η Επανάσταση του 1821. Πρέπει να μάθουμε όλοι οι Λαοί μαζί

Την 16^η Μαρτίου 2010 δημοσίευα σε μία ομιλία μου ένα άρθρο επίκαιρο για την επανάσταση του 1821 και τα μελλούμενα. Ήτανε τότε που η Ελλάδα με μία ταχύτητα αστραπιαίων κινήσεων κατακρημνιζότανε σε μία οικονομική δίνη, που έμελλε να ξεσκεπάσει τα κρυμμένα κάτω από το χαλί προβλήματά της, που θα μας συντάρασσαν όλους. Έτσι τότε στην αρχή της δίνης που κλόνισε το υπάρχον κοινωνικό-πολιτικό σύστημα της σύγχρονης βιοηθικής, αναδεικνύοντας νέα πρόσωπα και καταστάσεις που δυστυχώς απογοήτευσαν οικτρά τους προστρέχοντες απελπισμένους συμπολίτες μας, ξεκίνησα να γράφω τις παρακάτω σειρές. Το δε κείμενο το είχα ονομάσει η Επανάσταση του 1821. Χθες και σήμερα. Τώρα θα το ονόμαζα Η Επανάσταση του 1821. Πρέπει να μάθουμε όλοι οι Λαοί μαζί. Επιτακτική η ανάγκη να πορευθούμε στον δύσκολο δρόμο που διανύει η Ειρήνη στον Κόσμο με την Ιδέα της να φαντάζει ωχρή μπροστά στον αιματοβαμμένο χιτώνα του πολέμου, που προβάλλεται από όλο και περισσότερους ως η μόνη επιλογή.

Περάσανε 2 αιώνες σχεδόν από την επανάσταση των Ελλήνων ενάντια στον τουρκικό ζυγό και στη σκλαβιά 400 ετών. ΄Ητανε τότε που μια χούφτα Ελλήνων επιτέθηκε ενάντια στην αήττητη Οθωμανική αυτοκρατορία, ενάντια στην Ιερή Συμμαχία  των Μοναρχών της Ευρώπης και στην αποκήρυξη τον Ιανουάριο του 1821 του κινήματος του Υψηλάντη στο Συνέδριο του Laybach.

Ενάντια σε όλους και σε όλα, χωρίς χρήματα και όπλα, ξυπόλητοι, ραγιάδες…. Λέγει ο Φωτάκος στα Απομνημονεύματα: «Οι περισσότεροι απ’ αυτούς  στην αρχή της επανάστασης ήταν χωρίς άρματα και άλλοι είχαν μάχαιρες, άλλοι σουγλιά και αι σημαίαι των περισσοτέρων ήταν τσεμπέρες των γυναικών των. Ερωτούσαν οι απλοί Έλληνες τότε ο ένας τον άλλο τι εμαζώχθημεν εδώ και τι θα κάνομε. Οι δε καπεταναίοι τους έλεγαν ότι εμαζώχθημεν να σκοτώσομε τους Τούρκους και να ελευθερωθώμεν. Εδώ εβλέπαμε την μεγαλειτέραν προθυμίαν του λαού. Και αι γυναίκαι ήρχοντο φορτωμένες και έφερναν και τα ζώα των φορτωμένα  κρέατα, κρασιά, ψωμιά και άλλες τροφές διά να φάγουν αι άνδραι των και οι λοιποί στρατιώται. Το δε στρατόπεδο ομοίαζε εις αύτη την περίσταση χωρικό πανηγύρι. Η έξαφνη αυτή μεταβολή έκαμε τους ανθρώπους τους απλούς περισσότερο μωροθάμαχτους. Οι δε καπεταναίοι επροσπάθουν να τους μάθουν εις την αρχή τι θα ειπεί Επανάστασις. »

Έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Φαντάσου έναν καπετάνιο που ξεκινάει μες στη φουρτούνα με το πλοίο, και όλοι λέγουν που πάει αυτός με τέτοια φουρτούνα; Και τελικά τα καταφέρνει και όλοι λέγουν ότι άξιος καπετάνιος και μπράβο του κι εμείς κιοτήδες είμαστε. Αν δεν τα κατάφερνε και πνιγόντουσαν, θα έλεγαν  τρελός ήταν και τους επήρε στο λαιμό του!  Έτσι κι ο Αγώνας για την ελευθερία του Γένους, αν αποτύγχανε τρελοί ήμασταν που ξεσηκωθήκαμε ». Έτσι ξεκινήσαμε.Από το Ιάσιο, στην Καλαμάτα και στην ανύψωση του λάβαρου της Επανάστασης στην Μονή της Α. Λαύρας, στην Αλαμάνα και στον ηρωικό Αθανάσιο Διάκο και στο Χάνι της Γραβιάς με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο και την άλωση της Τριπολιτσάς που έδωσε φτερά στην ψυχή των Ελλήνων.
Και όπως πάντα, όταν νικάμε μας αρέσει να τρωγόμαστε!  Για χάριν της εξουσίας και του άρχεσθαι φυλακίζεται ο Αρχιστράτηγος των νικών, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και πολλοί άλλοι. Διωγμοί, καταστροφές και θάνατος… Εμφύλιος σπαραγμός… Οι προσωρινές ελληνικές κυβερνήσεις δανειζόντουσαν χρήματα με ενέχυρο την Ελλάδα, αποσκοπώντας στη διατήρηση της εξουσίας συνάπτοντας άνομες δοσοληψίες, δωροδοκώντας, ονοματίζοντας το συναγωνιστή και αδελφό μες στον αχό του πολέμου, τώρα ως αντάρτη και εξοντώνοντας τον για χάριν της πολιτικής αντιπαλότητας !!! Γκρεμίζουνε τον Οδυσσέα Ανδρούτσο από την Ακρόπολη, την στιγμή της πολιορκίας από τους Τούρκους. Έλληνας εναντίον Έλληνα, κι ακόμα δεν είχαμε ορίσει τα σύνορα με τους Οθωμανούς. Οι Οθωμανοί μας πολεμάγανε, μας λεηλατούσαν ξανά και η Επανάσταση ήταν έτοιμη να βουλιάξει! Ο Ιμπραήμ αποβιβάζεται στην Πελοπόννησο και εφαρμόζει τακτική «τσεκούρι και φωτιά»! Όλοι μπροστά του δηλώνουν υποταγή και παραδίδονται αμαχητί. Ένας στέκεται στο Μανιάκι ως άλλος Λεωνίδας, να φυλάξει Θερμοπύλες. Είναι ο Παπαφλέσσας που στήνει εκεί τα παλικάρια του μπροστά στον οργανωμένο στρατό του Ιμπραήμ. Σίγουρος ότι θα πεθάνουνε! Αλλά δεν κάνει πίσω… Ξέρει ότι το αίμα τους θα ποτίσει την Αθάνατη Ελληνική Ψυχή – το Δένδρο της Ελευθερίας –  που έχει στεγνώσει και ξεραθεί από τον σπαραγμό. Ο Μακρυγιάννης νικά στους Μύλους της Λέρνης. Όμως η Τριπολιτσά πέφτει ξανά. Το Μεσολόγγι τουρκεύει ξανά, με την ηρωική έξοδο του Μεσολογγίου να μένει ακόμη και σήμερα χαραγμένη στις μνήμες μας.

Αν βάζαμε σε μία ζυγαριά και ζυγίζαμε τις νίκες και τις ήττες και βάζαμε στις ήττες και τον σπαραγμό, η ζυγαριά θα έδειχνε ότι χάσαμε!!!! Κί όμως νικήσαμε!!!

Η Ευρώπη από την πρώτη στιγμή δημιούργησε ένα τεράστιο κίνημα Φιλελλήνων, που επηρεάζει την σιδερά βούληση της Ιερής Συμμαχίας και δη του Μέτερνιχ και μας αποστέλλουνε εμβάσματα, χρήματα, αφιερώνουν τον ίδιο τους τον εαυτό στην Επανάσταση. Δημιουργούν εκστρατευτικά σώματα για να μας βοηθήσουν, κι όμως πολλοί από αυτούς δυστυχώς χάνονται άδοξα οδηγούμενοι στη σφαγή και στο χαμό από ανίκανους, αδίστακτους και ματαιόδοξους πατριώτες, που ονειρεύονται μόνον την εξουσία. Ποιος θα ξεχάσει τη μάχη του Πέτα και τη σφαγή στη Σφακτηρία; 

Η Ιστορία του Γένους μας είναι γεμάτη από λαμπρές σελίδες και σελίδες ντροπής.

Ήτανε τότε που πολεμάγανε και λέει ο Μακρυγιάννης ότι θωρεί κάποιους Έλληνες στρατιώτες να κουβαλάν δύο αγάλματα και να τα φορτώνουν σε ξένα πλοία έναντι αμοιβής των χιλίων ταλάρων! Τους λέγει τότε: «Πού τα πάτε αυτά, ωρέ; Γι’ αυτά πολεμήσαμε!!!» – Η απάντηση φυσικά που έλαβε είναι γνωστή.

Στο ένα χέρι το καριοφίλι και η δίψα για εθνική ανάταση και  στο άλλο χέρι η δοσοληψία και το εθνικό ξεπούλημα. Δύο έννοιες άκρως αντίθετες: Από τη μία η εθνική ανεξαρτησία με το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος» και από την άλλη η πατριδοκαπηλία. Από τη μία πολεμούσαμε, και από την άλλη ξεπουλούσαμε τις πιο αρχαίες Μνήμες! Και αυτό κάνουμε έως και τις μέρες μας. Κι έχουμε την απαίτηση για επιστροφή των γλυπτών Παρθενώνα, όταν δεν μπορούμε να διαφυλάξουμε και προστατεύσουμε τα ήδη υπάρχοντα. Πόσω δε μάλλον να τα σεβαστούμε; Ποια είναι η εικόνα στα μέρη που μεγαλώσαμε, εκεί πού γελάσαμε, εκεί πού κλάψαμε, εκεί πού παίξαμε, στις πλατείες μας πού συγκεντρωνόμασταν και κάναμε τους περιπάτους μας;… Αυτή είναι η Ελλάδα που χτίσαμε. Η Ελλάδα των ηρώων και των απίστευτων κατορθωμάτων και η Ελλάδα του : «ωχ, αδελφέ εσύ θα σώσεις τον τόπο;». Οι δύο όψεις ενός νομίσματος στην ίδια επιφάνεια, σαν τον Θεό Ιανό των αρχαίων Ρωμαίων.

  «Είναι κάποιοι χαλασμοί

Σε κάποιες χώριες ώρες

Δίχως αστραπόβροντα

Κι ανεμικές και μπόρες»

Αλλά πάντα θα ηχούν παρήγορα στα αυτιά μας οι εξής συλλαβές του Μακρυγιάννη: «Κι αν ήμαστε ολίγοι στο πλήθος του Μπραίμη παρηγοριόμαστε μ’ έναν τρόπο. Ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθε και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουνε να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν». 

Έγραφε προφητικά ο Κωστής Παλαμάς στον Δωδεκάλογο του Γύφτου:

«Και σπρωγμένοι ως εδώ πέρα

Οι Αθάνατοι κι Ωραίοι

Από ανέμους και φουρτούνες

Και σεισμούς και χαλασμούς,

Και καραβοτσακισμένοι

Και σκληρά κατατρεμένοι

Κι από ξένους και δικούς.» 

Αυτή είναι η Ελλάδα: Ένα πλοίο που ταξιδεύει αέναα μέσα στο χωροχρόνο  με πλήρωμα θαλασσοπόρους, ναύτες, εξερευνητές και πειρατές!!!! Πού κατατρέχεται από τα ίδια της τα λάθη και ζητά με περίσσιο θράσος το λογαριασμό από τους άλλους!!! Πεπρωμένο μας δεν είναι να είμαστε σκλάβοι άλλων λαών, αλλά σκλάβοι των παθών μας!!! Εκεί που υψωνόμαστε στους Ουρανούς, τσακιζόμαστε ως άλλος Βελλεροφόντης από την έπαρσή μας.

Κι όσα σημειώνω  τα σημειώνω, γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Είμαστε στο εμείς κι όχι στο εγώ. Και στο εξής να μάθομε όλοι μαζί (Μακρυγιάννης). Πρέπει να μάθουμε όλοι οι λαοί μαζί. Να πορευτούμε κινούμενοι μέσα στα πλαίσια του σεβασμού, της αμοιβαιότητας,  της ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων, της εσωτερικής δίψας για νέους ορίζοντες και αν μη τι άλλο της αναγκαιότητας για επιβίωση και ανέλιξη του ανθρωπίνου είδους. Να δώσουμε θαλπωρή και ανθρωπιά στους κυνηγημένους, όχι όμως και το νερό της λησμονιάς. Γιατί η ‘Οδύσσεια’ δεν θα τελειώσει ποτέ. Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους και παράξενους καιρούς που περνάμε, οφείλουμε να βγούμε αλώβητοι από την κρίση των αξιών και να δώσουμε Ελπίδα και Φως στους επόμενους, για να κυλήσουν τον Τροχό της Ζωής με τη Σοφία της Γνώσεως.

                                             

Λάρισα 16^η Μαρτίου 2010, & 24^η Μαρτίου 2014 επιβεβαιώνοντας το περιεχόμενο του κειμένου.

Μετά τιμής                                                                                             

ΑΒΕΛΛΑΣ  Ν.  Μιχαήλ

ΠΗΓΗ: http://olympuslight.blogspot.gr/2014/03/1821.html