ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΔΕΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Η ΠΟΛΙΤΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΛΑΙΣΙΑ. Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΠΟΥ ΦΕΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ, ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΙ ΕΧΕΙ ΝΑ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Ο ΘΕΟΣ ΕΒΑΛΕ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΠΙΣΩ.
Σ' ΕΝΑΝ ΤΟΠΟ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ, ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΜΑΣ.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αναμνήσεις! Φθάστε όπου δεν μπορείτε!!



 
...Ένα μικρό εξάχρονο κοριτσάκι, με κοκκινωπές κοτσιδούλες είχε βγει για ψώνια.
Εκείνη την ώρα είχε πιάσει δυνατή βροχή. Από κείνη τη βροχή που σε ταξιδεύει καθώς χορεύει ρυθμικά πάνω στο δρόμο, στα υπόστεγα και στις αναμνήσεις. Μέσα στο κατάστημα είχαμε μαζευτεί πολλοί περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Άλλοι περίμεναν υπομονετικά και άλλοι βαστώντας τα μούτρα τους, επειδή η βροχή τους καθυστερούσε από το βιαστικό τους πρόγραμμα.

Η βροχή με μαγεύει. Η μουσική της με πάει σ' άλλους κόσμους. Χάνομαι στον ήχο και την θέα τ' ουρανού να καθαρίζει την βρωμιά του κόσμου. Τα παιδικά μου χρόνια ζωντανεύουν όταν δίχως να το σκεφτώ έβγαινα και έτρεχα και πηδούσα με δύναμη μέσα στις λιμνούλες…στα ρυάκια που γέμιζαν τα ακροδρόμια… διώχνοντας μακριά τις έγνοιες και τις στεναχώριες.

Ξαφνικά η φωνή της μικρής διέκοψε την αναπόληση
«Έλα μαμά να τρέξουμε στη βροχή!»
«Τι;» ρώτησε εκείνη έκπληκτη
«Πάμε να τρέξουμε στην βροχή» ξανάπε το κορίτσι...
«Γλυκιά μου θα περιμένουνε λίγο ακόμα μέχρι να κοπάσει» της απάντησε αυτή
«Μα θα γίνουμε μούσκεμα» παρατήρησε η μητέρα
«Όχι!» διαμαρτυρήθηκε το κορίτσι. «Άλλα μου έλεγες το πρωί!»
«Το πρωί; Σου είπα εγώ το πρωί ότι θα τρέχουμε μέσα στη βροχή δίχως να βραχούμε;»
«Μα δεν θυμάσαι καλέ μαμά; Όταν μίλαγες στον μπαμπά για τον καρκίνο του είπες πως αν μας βοηθήσει ο Θεός να το περάσουμε αυτό, θα μπορούμε να περάσουμε τα πάντα ύστερα!»
Είχαμε μείνει όλοι άφωνοι. Δεν ακουγόταν λέξη. Από κανέναν. Μόνο η βροχή. Δεν έφευγε κανένας. Περιμέναμε την απάντηση της μάνας. Είχε σταματήσει για να σκεφτεί τι θα απαντούσε στην κόρη της. Ήταν μια στιγμή πολύ σημαντική για την ζωή της μικρής. Μια στιγμή όπου η αγνή πίστη έπρεπε να τραφεί για να ανθίσει.

«Αγάπη μου» της είπε η μάνα «Έχεις απόλυτο δίκιο. Έλα, πάμε να τρέξουμε στη βροχή. Αν ο Θεός επιτρέψει να βραχούμε, θα είναι επειδή χρειαζόμαστε πλύσιμο».
Και όρμησαν έξω.

Τις παρακολουθούσαμε όλοι καθώς έτρεχαν ανάμεσα στα αυτοκίνητα, μέσα στις λιμνούλες. Βράχηκαν μέχρι το κόκκαλο.
Μερικοί τις ακολούθησαν και γελούσαν σα μικρά παιδιά καθώς κατευθύνονταν στα αυτοκίνητα τους.
Και ναι. Έτρεξα κι εγώ. Και βράχηκα. Χρειαζόμουν πλύσιμο.

Ας μην αφήσουμε κανέναν να μας πάρει τις αναμνήσεις μας. Ας μην αφήσουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αναμνήσεις. Κάθε μέρα...
Χαίρετε πάντοτε! Να είστε όλοι καλά..

Το είδα: alttherapy.blogspot.gr


Σχόλιο τροφής: Έκλαιγα, διαβάζοντας το παραπάνω... μάλλον χρειαζόμουν πλύσιμο και δεν... έβρεχε!
Και ναι, έχω περπατήσει πολλές φορές στην βροχή. Είναι κάθαρσις, είναι εξαγνιστικό και υπέροχο!! Σας το προτείνω, ανεπιφύλακτα...
Η ανάμνησις που ανέσυρε το παραπάνω, είναι ένα πολύ δυνατό άρθρο που είχα διαβάσει σχεδόν έναν χρόνο πριν και έχει χαραχτεί στο Είναι μου. 
Σας το παραθέτω, με την ευχή να "φτάσουμε όπου δεν μπορούμε"

«…. -Παππο γαπημένε, επα, δσ’ μου μιν προσταγή.

Χαμογέλασε,
πίθωσε τ χέρι πάνω στ κεφάλι μου, δν ταν χέρι, ταν πολύχρωμη φωτιά. ς τς ίζες το μυαλο μου περιχύθηκε φλόγα.

-Φτ
σε που μπορες, παιδί μου…

φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σν ν ‘βγαινε π τ βαθ λαρύγγι τς γς.
φτασε ς τς ίζες το μυαλο μου φωνή του, μ καρδιά μου δν τινάχτηκε.

-Παππο
, φώναξα τώρα πι δυνατά, δσ’ μου μίαν πι δύσκολη, πι κρητικι προσταγή.

Κι
λομεμιάς, ς ν τ π, μι φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τν έρα, φανίστηκε π τ μάτια μου δάμαστος πρόγονος μ τς περιπλεγμένες θυμαρόριζες στ μαλλιά του κι πόμεινε στν κορφ το Σιν μι φων ρθια, γεμάτη προσταγή, κι έρας τρεμε:

-Φτ
σε που δν μπορες!…»

(Νίκος Καζαντζάκης,
ναφορ στν Γκρέκο, σελίδα 23, κδόσεις λ. Καζαντζάκη, θναι 1965)

ρχεται μία στιγμ στν ζω κάθε νθρώπου πο πρέπει κάτι ν δ, κάτι ν λλάξ κάτι ν μάθ.

ρχεται μία στιγμ γεμάτη ντασι, γεμάτη πίεσι κα συνήθως πολ πόνο, πο πρέπει ν κρατήσ τν ψυχραιμία του νθρωπος κα ν πάρ τς ποφάσεις του.

ρχεται μία στιγμ στν ζωή μας, τέτοια, πο μοιά της δν χουμε ξαναζήσει.

Ε
ναι κενα τ λιγοστ δευτερόλεπτα πο μς λλάζουν δι παντς τν πορεία μας.

κενα τ μικρ σ χρόνο δευτερόλεπτα, πο μως μοιάζουν σν αωνιότητα.

Μία στιγμή μας..
λη μας ζωή νάποδα… Διαφορετικά… λλοιώτικα.

Α
τ ημάδα, πο ξέρουμε κατ βάθος πς θ φθάσ, λλ ποτ δν εμαστε τοιμοι ν τν ντιμετωπίσουμε.

κείνη στιγμή, πο μοιάζει μ θάνατο, λλ τελικς εναι νάστασις. Εναι ατ τ κάτι πο μς κάν ν πάρουμε τς ποφάσεις μας κα ν σταθομε πι ρθιοι, πι δυνατοί, πι πεύθυνοι. ν πεθάνουμε .

Ε
χα χρόνια πολλ ν νοίξω τ βιβλία το Καζαντζάκη. Στεφανία μο τ θύμισε. Κα ταν καλ ατ γι μέναν τούτην τν ρα!

Διότι κάπως
τσι ασθάνομαι κι γ! θ κινηθ θ σβήσω!

Μϊα φωνή μέσα μου, πολ
δυνατ κα καθάρια, μο φωνάζει:

«φθ
σε που δν μπορες!»

Π
ς νά φθάσω μως; Πο νά φθάσω; Ποιάν πορεία νά διαλέξω; Πς νά ξεκινήσω; πό πο; Μέ ποιόν τρόπο;

Γι
ν πάρς τν πόφασι ν ξεκινήσς κα ν πς κάπου πο δν μπορες, πο πιστεύεις πς δν μπορες, δύο λόγοι πάρχουν. (Καθς φυσικ πάρχουν κα χιλιάδες λόγοι γι ν μν σο συμβ!)

θάνατος γαπημένου προσώπου νάγκη.

Καζαντζάκης γραψε ατ τ κεφάλαιο γι ν προετοιμάσ τν διο του τν αυτό γι τν περχόμενο θάνατό του.

τσι κι γώ, σήμερα καταγράφω κι ντιμετωπίζω τν ρτι φιχθέντα μου θάνατο.

Δύσκολα ξεκιν
με γι ν φθάσουμε κάπου πο δν μπορομε. Πολ δύσκολα. Συνήθως καταλήγουμε στ ν φθάσουμε μόνον κε πο μπορομε. , κόμη χειρότερα, ν φθάσουμε κάπου πο πιστεύουμε πς μπορομε. τσι, ναίτια. Δίχως λογικ κα δίχως πιχειρήματα. 

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Καί τί γίνεται μέ τά ταβάνια; Μέ τίς πεποιθήσεις μας πού μ
ς κρατον δεσμίους; Τί γίνεται μέ τούς φόβους μας; Μέ τίς νασφάλειες; Τί γίνεται μέ ατά πού μάθαμε ως τώρα γιά μάς καί γιά τόν κόσμο; Τί γίνεται;

Γι
ν ξεκινήσ κάποιος ν φθάσ κε πο δν μπορε, πρέπει ν φήσ πίσω του λα ατ πο τν κρατοσαν στ δ κα τώρα. Στν καθημερινότητά του. Στν πιτυχημένη ποτυχημένη ζωή του.

ρα, δν εναι μόνο τ «φθσε που δν μπορες» λλ κα τ «κρατήσου μόνον π σένα»! Δν πάρχει τίποτα περισσότερο λιγότερο π σένα! 

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Τ
λέω κα τ ξαναλέω στν αυτό μου κα τρομάζω. «Φθσε που δν μπορες!» 

Γίνεται; Δ
ν γίνεται… Θέλει μεγάλον κόπο, πόνο, δύναμι!

Ποιός τήν
χει ατήν τήν δύναμι; δίως ταν χουμε μάθει νά ζομε μέσα στήν εκολία καί τήν νεσι;

Πόσα πρέπει νά
φήσω πίσω μου; Πόσα νά ξεγράψω; Πόσους δρόμους νέους νά χαράξω;

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Ξεκίνα, πήγαινε, προχ
ρα, τρέχα, μν σταματς, συνέχισε….

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Μά
ντέχω;

«Ναί, πρέπει ν
ντέχς! Μόνον σ ντέχεις! Οδες λλος ντέχει! Φθσε που δν μπορες!»

Πο
εναι τό τέρμα; Ποιός θά τό δ; Πς μπορομε νά μάθουμε πό τώρα τήν διαδρομή;

«Ξέρεις. Ξεκίνα. Φθ
σε που δν μπορες!»

Ε
ναι βουνό, δύσκολο, δίχως μονοπάτια. Εναι κι γριο. Εναι κα χειμώνας. Εμαι κα δίχως συντρόφους. 

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Μόνη μου; 

«Μόνη σου!!! Μόνον μόνη σου! Μόνον μόνη σου! Φθ
σε που δν μπορες!»

Σ
ν χ φθάνει στ ατιά μου φων το γέροντος Πάππου του. Σν ν «ξύπνησε» γέροντας κα ν μς καλ

«Φθ
στε που δν μπορετε!» Μς φωνάζει!

Ο
ρλιάζει!

Κα
δν εναι μόνος του!

λοι ο γέροντες πο ζησαν στ γρια βουνά, λεύθεροι, μ τν καρδι πεντακάθαρη κα τ βλέμμα τ γεμάτο ορανό, μς καλον:

«Φθ
στε που δν μπορετε!»

Πο
εναι τό «δέν μπορομε»; Πο εναι τό «δέν μπορ»;

«Ξεκίνα, θ
μάθς»!

Π
ς θά μάθω; Πότε θά μάθω; Θά μάθω;

«Ξέρεις! Τόλμα! Ξεκίνα! Φθ
σε που δν μπορες!»

Σήμερα
φήνω κάτι πίσω μου.

να κομμάτι μου πέθανε. Τελείωσε. θ σταθ δίπλα στ πτμα του κα θ κλαίω γι τν πώλεια, θ σταθ ρθια κα θ ξεκινήσω.

Ε
ναι νάγκη.

Θάνατος κα
νάγκη! Τατόχρονα!
διαπέραστα! νίκητα! Ζωογόνα!

«Φθ
σε που δν μπορες!» Μο φωνάζει… Ξέρει ατός.. γ φοβμαι… λλκούω! Μαθαίνω… ντιλαμβάνομαι….

«Φθ
σε που δν μπορες!»

Δ
ν χω λλον δρόμο…. ΠΡΕΠΕΙ!!!!
Φιλονόη.

Υ.Γ.
φιερωμένο στν Θεο.
Σημείωσις: Τ
παραπάνω εναι γι μένα. Εμαι καλά. σως χι πόλυτα, λλ εμαι καλά!
Ξεκίνησα
δ κα καιρό μίαν διαδρομή κα μόλις τώρα καταφέρνω ν περάσω τ «φργμα». Εναι δύσκολο, ως δύνατον. λλ ξέρω πς θ τ περάσω. να κομμάτι μου μ καλε ν πιστρέψω σ λα σα δν μ ξεβόλευαν, λλ μ κρατοσαν στ «μπορ».
Ε
ναι μία Πύλη. Εναι μία λλη πραγματικότης. Δν μπορ ν περιγράψω μ λέξεις ατ πο μο συμβαίνει. χει βαθ πόνο κα μεγάλη χαρά. Κλαυσίγελως! λλ τόσο ντονος πο ναρωτιέμαι γι τ ἐὰν θ τ καταφέρω.
Τίποτα στ
ν ζωή μας δν εναι τυχαον. Οτε Καζαντζάκης σήμερα πο βρκε τν δρόμο ν φθάσ στ χέρια μου.
ταν διάβασα τ πόσπασμα σκέφθηκα πς τ γραψε γι μένα. λλ μετ συνειδητοποίησα πς τ γραψε γι λους μας.
Σήμερα δ
ν θ σς γράψω γι τ καλ πο ρχονται. γ εμαι κε κα τ ζ..
Σήμερα θ
σς φήσω μ τν Καζαντζάκη. Ατ τ λίγο, τ μικρό, τ «Φθσε που δν μπορες!»
Δ
ν ξέρω πς θ τ ντιληφθ κάθε ναγνώστης, ποιά εναι τ ριά του κα ποιο ο δρόμοι πο πρέπει ν διανύσ. Κρατστε το μως ς παραίνεσι. δίως στς μέρες πο διαβιομε εναι πίστευτα σημαντική. Κρατστε το.
Α
τ εναι δικό μου μονοπάτι. Καταδικό μου. Καιρς ν βρομε λοι τ μονοπάτια μας.

Πηγή: filonoi.gr
Όσο μακρυά μπορεί να πάει ο νους, ποτέ δε φτάνει..
... εκεί που μπορεί να φτάσει η καρδιά...
~Βίκτωρ Ουγκώ~

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...